Tworzenie programów składa się z kilku etapów, zwanych cyklem życia. Testowanie jest jednym z najważniejszych etapów, ponieważ poprzedza dostarczenie oprogramowania do klienta i uruchomienie. Należy pamiętać, że celem testowania nie jest upewnienie się, że program działa poprawnie i poprawnie, ale wykrycie błędów, identyfikacja awarii podczas tworzenia nietypowych sytuacji lub nieprawidłowego zakończenia.
Niezbędny
- - przetestowany program z kodem źródłowym;
- - dokumentacja programowa;
- - plan testów;
- - kilka zestawów danych wejściowych (zarówno poprawnych, jak i celowo niepoprawnych);
- - podobnie myślących ludzi reprezentowanych przez kolegów.
Instrukcje
Krok 1
Pierwszym krokiem w testowaniu jest debugowanie. Debugowanie z reguły wykonywane jest przez programistę, który napisał program lub zna język programowania testowanego produktu. Podczas fazy debugowania sprawdzany jest kod źródłowy programu pod kątem błędów składniowych. Wykryte błędy są eliminowane.
Krok 2
Następnym krokiem w debugowaniu jest testowanie statyczne. Na tym etapie sprawdzana jest cała dokumentacja uzyskana w wyniku cyklu życia programu. Jest to zadanie techniczne i specyfikacja oraz kod źródłowy programu w języku programowania. Cała dokumentacja jest analizowana pod kątem zgodności ze standardami programistycznymi, w wyniku statycznej kontroli ustala się, czy program spełnia określone kryteria i wymagania klienta. Eliminacja nieścisłości i błędów w dokumentacji to gwarancja wysokiej jakości tworzonego oprogramowania.
Krok 3
Kolejnym krokiem w testowaniu jest zastosowanie metod dynamicznych. Metody dynamiczne są stosowane w procesie bezpośredniego wykonywania programu. Poprawność narzędzia programowego jest sprawdzana w zestawie testów lub zestawach przygotowanych danych wejściowych. Podczas wykonywania każdego testu zbierane i analizowane są dane o awariach i niesprawnościach w programie.
Krok 4
Istnieją metody, w których program jest uważany za „czarną skrzynkę”, czyli tzw. wykorzystywane są informacje o problemie do rozwiązania oraz metodach, w których program jest traktowany jako „biała skrzynka”, tj. używana jest struktura programu.
Krok 5
Celem dynamicznego testowania programów w czarnej skrzynce jest zidentyfikowanie maksymalnej liczby błędów w jednym teście przy użyciu małego podzbioru danych wejściowych. Aby przeprowadzić testowanie tą metodą konieczne jest przygotowanie dwóch grup warunków wejściowych. Jedna grupa powinna zawierać prawidłowe dane wejściowe dla programu, druga grupa powinna zawierać nieprawidłowe dane wejściowe na podstawie specyfikacji błędnych danych wejściowych. Po uruchomieniu programu na danych wejściowych z obu grup ustalane są rozbieżności między rzeczywistym zachowaniem funkcji a oczekiwanym.
Krok 6
Metoda „białej skrzynki” pozwala na eksplorację wewnętrznej struktury programu. Zestaw testów opartych na tej zasadzie łącznie powinien zapewnić, że każdy operator przejdzie przynajmniej raz. Podział na grupy warunków wejściowych powinien koncentrować się na sprawdzeniu przejścia wszystkich ścieżek programu: warunków, rozgałęzień, pętli.
