System ICQ został pierwotnie stworzony do komunikacji przy użyciu komputerów osobistych. Jednak wraz ze wzrostem dostępności telefonów komórkowych wraz z dostępem do Internetu programiści zaczęli wymyślać od nich sposoby korzystania z tego systemu. Początkowo wszystkie aplikacje w tym celu były nieoficjalne, ale potem pojawiły się oficjalne.
Instrukcje
Krok 1
W okresie, gdy ICQ był własnością AOL, umowa pomiędzy firmą a użytkownikiem zakazywała korzystania z alternatywnych klientów, a oficjalnych dotyczyło tylko komputerów z systemem Mac OS i Windows. Ale w praktyce nikt nie został ukarany za korzystanie z alternatywnych programów. Zostały one stworzone zarówno dla systemów Mac OS i Windows, jak i dla systemów operacyjnych, w których nie było oficjalnych klientów, np. Linux. Nie było jeszcze oprogramowania dla telefonów komórkowych. W wielu z nich wbudowane były już przeglądarki WAP, ale nie we wszystkich jeszcze można było uruchamiać aplikacje Java. Dlatego powstała strona internetowa o nazwie TJAT. Działało to tak: na serwerze został uruchomiony alternatywny klient, a użytkownik z telefonu z przeglądarką WAP wchodził do interfejsu WWW, wprowadzał numer i hasło, a następnie miał możliwość wysyłania i odbierania wiadomości. Serwer działał jak swego rodzaju pomost, komunikując się z serwerem ICQ w „zrozumiałym” języku, a z przeglądarką WAP – w „zrozumiałym” dla niego języku. Gdy ten serwer został zhakowany, a napastnicy uzyskali dostęp do szeregu haseł. Ale do tego czasu nie było to już istotne dla większości użytkowników.
Krok 2
Wynikało to z faktu, że telefony z możliwością uruchamiania aplikacji Java szybko stały się powszechne. Umożliwiło to tworzenie klientów ICQ bezpośrednio na telefonach komórkowych, bez konieczności korzystania z serwera „tłumacza”. Programiści stworzyli kilka alternatywnych klientów, z których najsłynniejszym był JIMM. Z punktu widzenia protokołu interakcji imitował oficjalnego klienta, więc serwer ICQ chętnie z nim wchodził. Następnie AOL wypowiedział cichą wojnę nieoficjalnym klientom, w tym JIMM. W protokole wprowadzono zmiany, które znalazły odzwierciedlenie w oficjalnym kliencie, ale autorzy nieoficjalnych nie mieli od razu czasu na rozszyfrowanie i odzwierciedlenie tych zmian w swoich opracowaniach. Po kilku takich próbach AOL zrezygnował, zdając sobie sprawę, że prędzej czy później programiści „wyciągną” swoje programy, aby zmienić protokół. Dla użytkowników Linuksa istniał już wtedy oficjalny klient w postaci aplikacji Flash, która jednak działała znacznie gorzej niż rozwiązania innych firm. W przypadku telefonów komórkowych były tylko nieoficjalne aplikacje.
Krok 3
Użytkownicy Jabbera, gdzie nieoficjalni klienci nigdy nie byli zbanowani, a zatem istniało wiele takich programów na telefony komórkowe, mogli uzyskać dostęp do ICQ przez bramki. Są to również programy działające na serwerach. Podobnie jak TJAT, „rozmawiali” z serwerem ICQ w „zrozumiałym” języku, ale podczas interakcji z telefonem komórkowym musieli wymieniać informacje nie z przeglądarką WAP, ale z klientem Jabbera. W czasie „cichej wojny” z alternatywnymi klientami często też odmawiali funkcjonowania. Zdarzały się przypadki włamań do takich bramek, ale były one rzadkie.
Krok 4
Sytuacja zmieniła się na lepsze po wykupieniu ICQ od AOL przez grupę Mail. Ru. Nowy właściciel umożliwił tworzenie alternatywnych klientów i dał programistom dostęp do opisu protokołu. Ale z drugiej strony prawie zniknęła potrzeba nieoficjalnych aplikacji. Początkowo wsparcie ICQ zostało dodane do agenta Mail. Ru, dla którego w tym czasie istniał już oficjalny klient. Następnie został wydany oficjalny klient mobilny ICQ z obsługą również Agenta Mail. Ru. W rzeczywistości były to dwa prawie identyczne programy, różniące się głównym projektem. Obaj współpracowali bezpośrednio z serwerem, a także wkrótce wprowadzili obsługę Jabbera do obu programów. Rezultatem są klienci wieloprotokołowi, którzy niewiele różnią się od rozwiązań innych firm.
Krok 5
Obecnie istnieją oficjalni klienci ICQ, którzy wchodzą w bezpośrednią interakcję z serwerem dla większości popularnych platform mobilnych. Istnieje również oficjalny klient dla komputerów z systemem Linux, a także oficjalny klient sieciowy, który działa tak samo jak TJAT. Nie wymaga Flasha i możesz z niego korzystać za pomocą zwykłej przeglądarki zarówno z komputera, jak i telefonu komórkowego.
