W ogólnym sensie biblioteka systemowa jest repozytorium danych używanych przez systemy operacyjne lub oprogramowanie aplikacji podczas operacji lub kompilacji.
Biblioteki systemowe zawierają powszechnie używane podprogramy i funkcje. Jeśli chodzi o programowanie, biblioteki przechowują wspólne klasy do pracy z grafiką, tablicami, oknami dialogowymi i nie tylko.
Koncepcja biblioteki systemowej ma zastosowanie zarówno do pojedynczych programów, jak i do systemów operacyjnych jako całości, i dotyczy to zarówno rodzin Windows, UNIX, jak i Mac.
Definicja „biblioteki” po raz pierwszy pojawiła się w 1951 r. w książce M. Wilkesa, D. Wheelera i S. Gilla „Programming for Electronic Calculating Machines”
Zgodnie z zasadą działania biblioteki systemowe dzielą się na dynamiczne i statyczne.
Biblioteki dynamiczne
Biblioteki dołączane dynamicznie to komponent, który jest ładowany do pamięci na żądanie uruchomionego programu. Dzięki temu nie ma potrzeby kopiowania kodu podprogramu do każdej aplikacji - najczęstsze funkcje są przechowywane jako biblioteka.
Dodatkowo biblioteka załadowana do pamięci RAM może być używana jednocześnie przez kilka aplikacji, co oszczędza zasoby systemowe. Było to szczególnie prawdziwe we wczesnych dniach informatyki.
Pliki Dynamic Link Library w systemie Windows OC mają rozszerzenie.dll (Dynamic Link Library) i są przechowywane w katalogu system32. Podobne komponenty w systemach typu UNIX nazywane są obiektami współdzielonymi i mają rozszerzenie.so, w systemie Mac OS -.dlyb.
Maurice Wilkes i inni podali do biblioteki następującą definicję - krótki, wstępnie przygotowany program do pojedynczych, często spotykanych (standardowych) operacji obliczeniowych.
Nie udało się uzyskać wszystkich zalet modułowego podejścia do wykonywania programów. Wynika to ze zjawiska znanego jako piekło DLL, w którym program żąda jednocześnie różnych wersji tej samej biblioteki (DLL). Prowadzi to do awarii i zmniejszonej niezawodności systemu operacyjnego.
W nowoczesnych systemach operacyjnych z rodziny Windows, w celu uniknięcia konfliktów, dozwolone jest stosowanie różnych wersji bibliotek, co zwiększa niezawodność, ale jest sprzeczne z samą zasadą modułowości.
Biblioteki statyczne
Biblioteki statyczne przechowują również kody podprogramów i funkcji, ale w przeciwieństwie do bibliotek dynamicznych są używane podczas kompilacji programów. Oznacza to, że cały wymagany kod jest zawarty w programie. Aplikacja staje się samodzielna, niezależna od bibliotek dynamicznych, ale rozrasta się.
Z reguły w systemie Windows pliki takich bibliotek mają rozszerzenie.lib, w systemach typu UNIX -.a.
Praca z większością języków kompilowanych, na przykład C, C++, Pascal, jest niemożliwa bez bibliotek statycznych.
